Sportowcy z biało-czerwoną flagą

Wiele rzeczy w naszym kraju podlega nieustannej krytyce. Na słowa pochwały zasługują jednak polscy sportowcy.

             Wielu zapewne się zgodzi, że w naszym kraju dość często można usłyszeć głosy krytyki na rozmaite dziedziny życia. Po głowie dostaje się władzom, ostre słowa padają w kierunku drogowców, służby zdrowia, policji, służb porządkowych i wielu innych organizacji oraz pojedynczych osób. W zasadzie trudno znaleźć takie pole, które uniknęłoby jakiejkolwiek formy krytykanctwa.  Nieprzychylne komentarze zostały wypowiedziane nawet wobec osoby nowego papieża, zarzucając mu, przesadną skromność.

            Głosy narzekania często można było słyszeć gdy mowa była o polskim sporcie. Nasila się to zwłaszcza przy okazji rozmaitych mistrzostw, olimpiad czy innych większych międzynarodowych imprez.  W przypadku piłki nożnej schemat ten wygląda tak, że najpierw śpiewa się hymn narodowy, potem jest mecz. W czasie spotkania słyszymy w pierwszej połowie pełen nadziei głos Dariusza Szpakowskiego, który w drugiej połowie staje się nieco bardziej przygnębiony. Po spotkaniu zamiast hymnu narodowego, mamy inną, znaną w kraju pieśń pod tytułem :”Nic się nie stało”, a następnego dnia wysłuchujemy w telewizji dziesiątków wypowiedzi, że szkolenie w Polsce jest słabe, panuje korupcja, nikomu się nie chce, polski sport leży, a wszystko to jest winą pewnej partii politycznej. Podobne wypowiedzi usłyszeliśmy także po ostatnich Igrzyskach Olimpijskich w Londynie. Po stercie takich informacji można dojść do wniosku, że bycie Polakiem jest czymś, co automatycznie skazuje na zajęcie odległej pozycji, niezależnie o jakiej dyscyplinie byłaby mowa.  Rzeczywiście, muszę przyznać, że głosy krytyki dotyczące rozmaitych dziedzin życia nieraz mają swoje uzasadnienie. Jeśli jednak mowa o sporcie, to ostatni okres przeczy opiniom, że jest on w kiepskiej kondycji.

            Dawno już zakończył się okres, w którym jedyną osobą, która wyróżniała się na polskiej scenie sportowej był Adam Małysz. Byłem, jestem i zawsze będę pod wrażeniem talentu, wiary w siebie i sukcesów tego mieszkającego w Wiśle, drobnej postury sportowca. Śmiało można powiedzieć, że może być on uznany za jednego z najlepszych ski-jumperów wszechczasów. Niemniej jednak są też inni skoczkowie, którzy zasługują na niemały podziw.  Właśnie wczoraj zakończył się sezon skoków narciarskich, w którym polscy skoczkowie osiągnęli rezultaty, z których mogą być dumni. Jako drużyna, zajęli w klasyfikacji generalnej piątą lokatę. Owszem, były konkursy lepsze i gorsze, nie jest to też pierwsza trójka. Nikt jednak nie może powiedzieć, że piąte miejsce nie jest sukcesem. Indywidualnie także nie ma się czego wstydzić. Kamil Stoch zajął w klasyfikacji generalnej trzecie miejsce, Piotr Żyła piętnaste, a osiemnaste miejsce zgarnął Maciej Kot. Na dalszych miejscach mamy też innych reprezentantów, ale spokojnie, ledwo ukończyli oni 20 lat więc ich czas jeszcze nadejdzie. Jestem z naszej kadry skoków narciarskich dumny i cieszy mnie widok tego, jaką sport sprawia im radość i jaką tworzą zgrana grupę kolegów.

                        Polska kadra skoczków narciarskich to piąta drużyna na świecie

            Wracając do osoby Adama Małysza. Choć zakończył on karierę skoczka narciarskiego, a swoje narty zamienił na kask, kierownicę i cztery koła, to nawet na tym polu nowych wyzwań jest kimś odnoszącym sukcesy. Wprawdzie nie osiąga wyników, które pozwoliłby mu walczyć o czołowe lokaty, ale nie oczekujmy tego od kogoś, kto dopiero niedawno zaczął swoją przygodę z rajdami samochodowymi. Czy można oczekiwać umiejętności pilotowania Jumbo Jeta  od kogoś kto dopiero opanował latanie niewielką awionetką? Albo czy nie byłoby zbyt wygórowanym wymagać nagrań światowej jakości od człowieka  dopiero stawiającego pierwsze kroki na muzycznej estradzie? Tak więc, na miarę możliwości Małysza, trzynaste miejsce w ostatnim Rajdzie Dakar oraz czwarta lokata po siedmiu etapach rajdu Baja Italia to rezultaty, które pozwalają mu dostrzec swój potencjał i przy ciężkiej pracy, można mieć nadzieję na jeszcze lepsze wyniki w przyszłości.

            Skoro jesteśmy przy tematyce rajdowej, to nie mógłbym nie wspomnieć o wracającym do zdrowia po wypadku Robercie Kubicy. Można było ostatnio przeczytać informacje o tym, że wyścigi samochodowe i rajdy mają inną specyfikę więc ktoś kto całe życie jeździł po wyścigowym torze, nie będzie umiał się odnaleźć na rajdowych trasach, podobnie jak Usain Bolt nie odnalazłby się na trasie maratonu. Tymczasem Kubica zadaje kłam takim opiniom. W zawodach  z wyraźną przewagą pokonuje zawodników, a w czasie ostatniego rajdu zaliczanego do Rajdowych Mistrzostw Europy miał ponad minutową przewagę nad drugim zawodnikiem. Szkoda, że zniweczyła to mała kraksa, która uniemożliwiła jednak dalszą jazdę. Może następnym razem…

            To oczywiście tylko trzy przykłady ze sceny polskiego sportu. Nie można zapomnieć także o innych wybitnych osobach jak Justyna Kowalczyk, która zdobyła czwartą Kryształową Kulę w biegach narciarskich, o żużlowcach z Jarosławem Hampelem i Tomaszem Gollobem na czele, którzy w ostatnich zawodach z cyklu mistrzostw świata zajęli miejsca na podium albo o siostrach Radwańskich, które bardzo dobrze radzą sobie na światowych kortach tenisowych oraz wielu innych. Nie można też zapomnieć o tych sportowcach, o których szersze grono ludzi może nigdy nie usłyszy, którzy z ambicją godną podziwu trenują we własnym zakresie i dla których niemałym osiągnięciem jest pobicie własnych rekordów niezależnie od tego czy jest to pływacki basen, szlak rajdu rowerowego czy trasa biegowa. 

              Patrząc na ostatnie wyczyny polskich sportowców, naprawdę można się cieszyć

            Jak mam zatem ocenić kondycję polskiego sportu? Choć dziennikarzem sportowym nie jestem, to mogę powiedzieć, że na pewno nie jest ona tak negatywna jak było to przedstawiane w przeszłości. Mamy wielu utalentowanych sportowców, którzy odnieśli w ostatnim czasie nie mało sukcesów. Jest też coraz więcej sportowców – amatorów, którzy doceniają role wysiłku fizycznego w codziennym życiu.  Śmiało mogę zatem powiedzieć, że w Polsce sport stoi na niezłym poziomie, z którego można być zadowolonym. Trzeba wiedzieć, że sportowcy z biało-czerwoną flagą na koszulce czy kombinezonie nie muszą się bać swoich rywali. Tak trzymać!!

                                                                                                                            25.03.2013

Szacunek, kultura i wolność słowa

Każdy ma prawo wyrażać swoje poglądy. Problem w tym, że niektórzy wolność słowa wykorzystują do bezkarnego ośmieszania innych.

Są pewne osoby, które nazwać można agitatorami wolności słowa we współczesnych czasach. Wystarczy pooglądać parę serwisów informacyjnych, poczytać kilka gazet publicystycznych, aby zobaczyć, że o kwestię tę toczy się wiele bojów, kłótni i słownych przepychanek. Takie osoby uważają na przykład, że każdy człowiek ma bezwzględne prawo mówić to, co mu się podoba. Nie ma znaczenia, że czyjaś wypowiedź może ośmieszać coś, co dla kogoś może być istotne oraz być obrazą i lekceważeniem wobec jakieś grupy społecznej. Idąc dalej za tak pojmowaną ideą wolności słowa, uważa się, że artyści powinni mieć zapewnioną swobodę twórczą i w związku z tym mają pełne prawo do tworzenia dzieł, które uderzają w jakąkolwiek religię, system wartości czy grupę ludzi, niezależnie od tego czy są to Żydzi, Muzułmanie, Buddyści czy Chrześcijanie. Zostawię kwestią otwartą, czy takie „dzieło” można nazwać jeszcze artystycznym. Owi agitatorzy widzą jednak to pojęcie w sposób wyraźnie zniekształcony.

            Oczywiście ja sam uważam, że każdy człowiek ma prawo wyrażać swoje poglądy i opinie na rozmaite tematy. Nawet jeśli nie zgadzam się z czyimś zdaniem, to staram się wysłuchać drugą osobę, nie atakować, a jedynie dyskutować z jej sposobem patrzenia na rzeczywistość, nawet jeśli uważam, że wspomniane spojrzenie danej osoby  przypomina czytanie książki bez okularów, przez osobę o wadzie wzroku +6 dioptrii. Ważne jest to, aby nie próbować na siłę przekonać kogoś do swoich racji. Problem polega jednak na tym, że są tacy ludzie, którzy ideę wolności słowa wykorzystują do bezkarnego ośmieszania, lekceważenia i mieszania z błotem innych grup społecznych, wyznań, poglądów czy też  konkretnych osób.  Jeśli nie mam racji to mógłbym teraz napisać o Was, że jesteście ostatnimi frajerami. Albo przytoczyć konkretne imię i nazwisko i napisać, że osoba ta jest starym kretynem. Do tego dodałbym jeszcze, że ludzie, którzy przykładowo, nie słuchającego samego rodzaju muzyki co ja, to artystyczne bezguścia i idioci. Czy byłoby to w porządku?  Przecież jestem artystą, publikuję teksty, więc mam prawo napisać tutaj co mi się tylko podoba. Czyżby nie było różnicy pomiędzy wolnością słowa, a obrazą?

                             Nawet gdy czyjeś poglądy wydają nam się niedorzeczne, 

                                            należy temu komuś okazać szacunek.

            Jakiś czas temu, co zapewne wielu pamięta, w jednym z duńskich czasopism ukazała się karykatura Mahometa. Została ona przedrukowana i pojawiła się w gazetach w wielu innych krajach. Wywołało to spore zamieszki zarówno w tym spokojnym skandynawskim kraju jak i w innych miejscach na świecie. Osoby, które karykatury stworzyły, jak i te, które odpowiadały za ich publikację, w sposób pośredni przyczyniły się do zniszczenia w czasie późniejszych zamieszek : samochodów, sklepów, wybicia wielu szyb i poważnego zakłócenia porządku publicznego. Napięcia między kulturą islamu, a kulturą europejską wywołały utrzymujące się potem przez jakiś czas niepokoje społeczne, a autorzy tych głupawych rysunków wpadliby na dobry pomysł gdyby poprosili o policyjną ochronę.

Nie podoba mi się tendencja części Muzułmanów, która polega na tym, że na atakowanie ich wierzeń i kultury, zaraz najchętniej zareagowali by przemocą. Każdy, kto chociaż chwilę pomyśli, dojdzie do wniosku, że reagowanie przemocą na jakieś zło jeszcze nigdy w historii nie doprowadziło do  konstruktywnego  rozwiązania problemu. Oczywiście są pewne sytuacje, gdy użycie przemocy jest konieczne. Nie można stać z boku gdy na ojczysty kraj bezpodstawnie najeżdża armia innego państwa, albo gdy narażone jest zdrowie lub nawet życie własne lub czyjeś, jednak generalnie przemoc jest czymś, czego zawsze należy unikać. Tym, co mimo wszystko podziwiam u Muzułmanów, jest ich zdolność do zorganizowania się i stawiania zdecydowanego oporu i wyrażania niezadowolenia, gdy lekceważone i ośmieszane są ważne dla nich wartości.  Jest to cecha, której niestety brakuje Chrześcijanom. Słyszałem kiedyś opinię, że na świecie problemem jest nie tyle pojawianie się różnych złych zjawisk, ale słabość ludzi dobrych, którzy nie potrafią stawić zdecydowanego oporu. Nie pamiętam, kto jest autorem tego stwierdzenia, ale uważam, że jest w nim sporo prawdy.  Gdy obrazi się muzułmanów, bardzo możliwym jest, że odbije się to echem w wielu państwach. Kiedy zaś ktoś publicznie zakpi sobie z chrześcijan, głos podniesie paru wyższych hierarchią duchownych, niewielkie grupki wiernych, a cała sprawa prawdopodobnie w miarę szybko ucichnie. Na sam koniec powie się jeszcze, że dana osoba w imię konstytucyjnej wolności słowa miała prawo do szyderczej opinii więc nie może zostać ukarana.

      Nikt nie ma prawa lekceważyć i ośmieszać innych kultur, religii czy grup społecznych

Dlaczego, kiedy do powszechnego życia coraz śmielej wkraczają zgubne dla człowieka systemy wartości i style bycia, ludzie, którzy się im sprzeciwiają nie wyjdą tłumnie na ulice miast i nie wyrażą sprzeciwu wobec tych przedsięwzięć? Ludzie chcący dobra i porządku w miejscu, w którym żyją powinny odważnie i zdecydowanie stawić opór!

Dostrzegam tutaj coś jeszcze. Coś, co po dłuższym namyśle może budzić zdziwienie i przez co może pojawić się wiele pytań. Kiedy w Polsce chciano wprowadzić słynną ustawę ACTA, mająca  ograniczać wolność w wirtualnym świecie, wywołało to społeczną burzę. Na murach pojawiały się grafitti wzywające do sprzeciwu wobec ustawy, pojawiły się mające ten sam cel kampanie internetowe, runęła fala krytyki wobec rządu, a w miastach miejsce miały manifestacje anty-actowe, na które przychodziło po kilka tysięcy osób.  To na pewien sposób zdumiewające, że nic podobnego się nie dzieje w sytuacjach gdy pojawiają się pomysły ustaw godzące w moralność chrześcijańską lub gdy dzieją się inne zjawiska z którymi czciciel znaku krzyża nie może się zgodzić. Przykładowo, coraz częściej pojawiają się kluby, których główną atrakcją są połowicznie ubrane panie. Dlaczego nie usłyszałem głośnego sprzeciwu wobec tego zjawiska? Przecież z pewnością jest wielu ludzi, którzy nie akceptują sytuacji gdy w centrum ich miasta powstają lokale o takiej niezbyt przyzwoitej działalności. Jestem pewien, że w kraju muzułmańskim sprawy potoczyłyby się w zupełnie odmienny sposób.

            Wracając do kwestii wolności słowa. To dobrze, że mieszkam w kraju, w którym ludzie mają prawo do wyrażania swoich opinii. Dobrze wiedzieć, że mogę spokojnie powiedzieć coś, co może wydać się niepopularne lub niezgodne z opinią większości, choć jak wiemy, mogą nas czasem z tego powodu spotkać pewne przykrości. Trzeba jednak pamiętać, że wolność słowa absolutnie nikomu nie daje prawa do wyrażania opinii, które pozbawiają godności drugiego człowieka, lub wyrażają się bez szacunku wobec wartości, które dla kogoś innego są ważne. Wolność słowa jest czymś cennym. Powiedzą Wam o tym ci, którzy żyli w Polsce w latach 1945- 1989. Prawdziwa wolność słowa szanuje każdego człowieka z jego kulturą, religią i wartościami.

                                                                                                                      11.03.2013